هادی میرزائی، مدیرعامل صندوق توسعه و احیاء، در این نشست درمورد صندوق و تعهد آن به احیاء، گفت: «ما گذشته را می‌شناسیم تا آینده را پایدارتر کنیم. آنچه در جامعه ما اتفاق افتاده این است که ما از گذشته به سمت آینده حرکت کردیم اما در حال حاضر مسیری را که در قالب توسعه طی می‌کنیم نه از گذشته نشانی دارد و نه به‌سمت آینده‌ای پایدار می‌رود . بریدن از گذشته و رفتن به‌سوی آینده‌ای نامعلوم، وضعیت معاصر توسعه ماست. تمام جوامع مدرنی که می‌شناسیم برای تحقق آینده‌ای مطمئن، گذشته خود را متحول کرده‌اند. آن‌ها جوامعی هستند که مبتنی بر کارکرد سنت حرکت کردند و بر این مبنا توسعه یافته‌اند.بناهای تاریخی سرشار از افسانه‌هایی هستند که باید آن‌ها را بشناسیم. صندوق همواره در تلاش است که اصالت، سلامت و هویت آن‌ها را تضمین کند و در حفظ آن‌ها بکوشد.»
او درمورد اهمیت احیاء در رشد سرزمین توضیح داد: «بحث اصلی احیاء چگونگی مدیریت سرزمین است. ما چیزی را که اسمش شهر ایرانی است، بافت تاریخی نامیده‌ایم و بعد به آن رسیدگی نکرده و آن را بافت فرسوده نامیدیم و آنجایی که رشد شهری اتفاق می‌افتد، نوسازی نامگذاری می‌کنیم. نوسازی را نیز کم‌کیفیت و فرسوده می کنیم؛ یعنی دائما از اشتباهی به اشتباه دیگر می‌غلتیم و درس نمی گیریم، خود را در مسیری قرار می‌دهیم بدون اینکه ماهیت آن مسیر را بشناسیم که آیا پایدار است یا خیر؟ آیا منفعت درازمدت دارد یا خیر؟ بدون اینکه حرکت‌ها در احیاء معلوم باشد.»
مدیرعامل صندوق توسعه و احیاء، با تأکید بر مشورت و همفکری با کارشناسان این حوزه گفت: «هدف از این گفت‌وگو دعوت از همکاران صاحب‌نظری است که این حرف ها را می شنوند و این کلمات را می‌خوانند، تا به بازنگری در اندیشه احیاء برسیم؛ در واقع یک دعوت عمومی نسبت به اندیشه احیاء هدف گفت‌وگوی من است. ما می‌بایست احیاء را بر اساس ایرانیت، اسلامیت و عصریت احیاء کنیم. احیاء را بر عرف، شرع و عقل بنیاد کنیم. اما ما در بحث احیاء کجا ایستادیم؟ اگر ما ساحت های احیاء را مشخص کنیم، متوجه می شویم مسیری که باید طی کنیم مسیری پیوسته و طولانی است. ما در حال حاضر در مراحل اولیه احیاء هستیم. در مرحله احیای دروپنجره و دیوار هستیم. آن واحدهای الگویی معماری ایران را که صورت و مضمون و معنا را حفظ کرده اند، آن تفکر سه‌بعدی حاکم بر فضا که بین سازه، سازگاری و سازمان فضائی بنا ارتباط یک‌پارچه برقرار می کرده‌اند ، معیارهای تشکیل‌دهنده شبکه خردوکلان فضائی در شهر و آبادی و محله، این‌ها همه باید احیاء شوند. مهم نیست که مسیر طولانی است، آنچه اهمیت دارد این است که قدم‌هایمان را پیوسته و استوار در مسیر متحول‌شده گذشته با نگاه به آینده پایدار برداریم. در این صورت احیاء می تواند راهبر و راهبرد تحول باشد.»
به‌گفته میرزائی، استراتژی معاصر کشور ما و متحول‌شدن کشور می‌بایست از مسیر احیاء بگذرد. برنامه توسعه ای که می‌نویسیم متکی بر احیای سرزمین و احیای فرهنگ باشد و پروژه های توسعه و تمام پروژه های عمرانی می‌بایست مبتنی بر احیای دانش بومی و بومی‌کردن دستاوردهای جهانی انجام شود.
در این نشست که با حضور پیشکسوتان و علاقه‌مندان این حوزه برگزار شد، زهره بزرگمهری، شعله بلوچ، سیدمحمد بهشتی، اکبر تقی‌زاده، شهاب‌الدین ارفعی، اسکندر مختاری، غلامحسین معماریان، هادی میرزایی و علیرضا قلی‌زاده پیربازاری به سخنرانی پرداختند.
گزارش تکمیلی این نشست را در لینک زیر بخوانید:
مروری بر مرمت در قرن گذشته
