برخی نظریه‌پردازان، توسعه را مبتنی بر منابع زیرزمینی و برخی دیگر از دارایی‌های روی زمین می‌دانند؛ در حالی که نیروهای انسانی و اندیشه‌های آنان سرمایه و ثروت اصلی به شمار می‌رود.
در آموزه های دینی ما، روابط اجتماعی افراد، در فضای تکریم و از سر رحمت اصلاح می‌شود، نه با تحقیر و نادیده انگاری، و جامعه‌ای در سایه رحمت حق رشد می‌کند که امورش بر مبنای تکریم باشد. در منطق سیره نبوی نیز به احترام و تکریم انسان‌ها بسیار سفارش شده است.
تجلیل از چهره‌های ماندگار میراث‌فرهنگی ایران، برای دومین دوره در آیینی از سوی وزارت میراث،فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در شامگاه ۲۵ خرداد ۱۴۰۲ برگزار خواهد شد که این آیین، نمونه بارز و مصداقی روشن از ارزش‌ها و اهمیت‌هایی است که این فرزانگان در بین مردم و اهل فرهنگ و خانواده بزرگ میراث‌فرهنگی دارند.
چهره‌های فرهیخته و ماندگار با کارنامه‌ای پر افتخار در عرصه میراث‌فرهنگی ایران، با کوهی از معرفت و دانش و البته تواضع، تنها در یک مراسم تشویق نمی‌شوند بلکه به عنوان سرمایه دانشی و الگوهای ناب و کم‌نظیر به نسل نو معرفی خواهند شد.
زندگی، آثار و خدمات این شخصیت‌ها برشی از تاریخ میهن ماست. تاریخی که عظمت فرهنگ ایران را به دنیا پیوند می‌زند که باید زنده بماند و به درستی معرفی شود.
اثرات این اقدام مبارک تا ماه‌ها و سال‌ها در فضای فکری و فرهنگی برجا می‌ماند، به گمانم بقیه نهادهای شهری، دانشگاهی و تشکل‌های تخصصی میراث فرهنگی هم باید برای تکریم این چهره‌ها در شهر زادگاه یا محل تدریس و کار این مفاخر اقدامات تکمیلی مثل انتشار آثار، معرفی خدمات و آثار مفاخر به نسل نو، نامگذاری خیابان، نصب سردیس، نامگذاری ساختمانی فرهنگی به نام این مفاخر، ساخت مستند پرتره و… اقدام کنند، چرا که رسالت معنوی و فرهنگی همه نهادهای مرتبط با امر مقدس ترویج فرهنگ، تكريم و تجليل از مفاخر و نام‌آوران ایرانی و اسلامی از قدیمی‌ترین‌ها تا به امروزی‌هاست و شناخت مفاخر فرهنگی و هنری يک ملت و تلاش برای الگوسازی آنها در اعتلای هويت فردی، اجتماعی و ملی آن ملت مؤثر خواهد بود.
در گام دیگر، پیگیری و اجرای آرزوها و پیشنهادهای کاربردی چهره‌های علمی و فرهنگی که مورد تجلیل قرار گرفته اند، نیز می‌تواند بخشی از تکریمِ هدفمند این بزرگان باشد.
کشور ما، ذخایر و سرمایه‌های عظیمی چون میراث ملموس، ناملموس و طبیعی دارد که افتخار چهره‌های ماندگار میراث‌فرهنگی، خدمت صادقانه به این مواریث ارزشمند بوده و هست، اما سرمایه عظیم انسانی در کشورمان یکی از سرمایه‌های پرافتخاری است که در این دوره، بیش از گذشته مورد توجه وزارت میراث فرهنگی قرار گرفته است و شاهد تجلیل از مفاخری هستیم که به مثابه «سرمایه نمادین» در جامعه ما افتخارآفرین هستند و تکریم سرمایه‌های نمادین تلاش برای «معرفی الگوهای جدید» است.
در دورانی که روایت‌های جعلی درباره ایران عزیزمان، منتشر و برجسته‌سازی می‌شود، باید این مفاخر و دستاوردها و افتخارات فرهنگی آنان که حلقه اتصال گذشته و آینده هستند، به درستی و شیوه‌های جذاب، معرفی و روایت شوند، چرا که تکریم مفاخر فرهنگی، بخشی مهم از قدرت نرم یک کشور است و به ترویج و تثبیت روایت‌های اصیل و صحیح کمک می‌کند.
میراث فرهنگی در دنیای بی‌هویت امروز، شناسنامه همه ماست، سرمایه‌های انسانی میهمن مان را باید قدر بدانیم و فرصت‌ها را دریابیم.
